Παθήσεις - Θεραπείες
Σχετικά Videos
Λεμφοίδημα
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άλλες Αγγειακές Παθήσεις
Με τον ορισμό οίδημα εννοούμε την διόγκωση μιας περιοχής του σώματος που προκαλείται από αύξηση του υγρού στο διάμεσο χώρο και μπορεί να γίνει αντιληπτή με την όραση ή την αφή. Το λεμφοίδημα είναι ένα λεμφοστατικό οίδημα πλούσιο σε λευκώματα(πρωτείνες). Οι αιτίες πρόκλησης του μπορεί να είναι:
1) η ανεπαρκής παροχέτευση του μεσοκυττάριου λεμφικού υγρού μέσω ενός υγιούς συστήματος λόγω αυξημένης παραγωγής λέμφου και
2) η ανεπαρκής παροχέτευση του μεσοκύτταριου λεμφικού υγρού παρά την φυσιολογική παραγωγή λέμφου, λόγω νοσηρότητας των λεμφαγγείων.
Το λεμφοίδημα ταξινομείται σε πρωτοπαθές και δευτεροπαθές:
Το πρωτοπαθές λεμφοίδημα οφείλεται σε υποπλασία ή εκτασία των λεμφαγγείων, συγγενούς προέλευσης με άγνωστη αιτιολογία. Μπορεί να καταλαμβάνει τμηματικά το ένα ή και τα δύο κάτω άκρα ή καθολικά, με προτίμηση σε νεαρές γυναίκες. Διακρίνεται στον πρώιμο τύπο(praecox) με εμφάνιση πριν το 35ο έτος της ηλικίας και στον όψιμο(tardum) μετά το 35ο έτος της ηλικίας.
Eξελίσσεται από το στάδιο της λανθάνουσας κατάστασης(στάδιο Ι), σε ήπια κλινική εκδήλωση με υποχώρηση μετά την κατάκλιση(στάδιο ΙΙ). Το επόμενο κλινικό στάδιο εμφανίζεται με την πάροδο του χρόνου στο οποίο το οίδημα γίνεται μόνιμο και δεν υποχωρεί με την κατάκλιση της νύχτας λόγω ίνωσης(στάδιο ΙΙΙ), ενώ το τελικό στάδιο είναι η ελεφαντίαση(στάδιο ΙV).
Κλινικά το πρωτοπαθές λεμφοίδημα ταξινομείται σε σποραδικό λεμφοίδημα που παρουσιάζει υποπλασία των λεμφαγγείων κατά προτίμηση σε γυναίκες προεφηβικής ηλικίας στην αρχή στο ένα άκρο και στην συνέχεια και στα δύο. Άλλος τύπος είναι το οικογενές συγγενές λεμφοίδημα(τύπου Νοnne-Milroy), εμφανίζεται συχνά με την γέννηση ή μεταγενέστερα στο ένα ή και τα δύο κάτω άκρα. Τέλος έχουμε το συγγενές λεμφοίδημα που εμφανίζεται στην προεφηβική ηλικία(praecox) ή αργότερα (tardum) και καταλαμβάνει ολόκληρο το άκρο ενώ στο 50% των περιπτώσεων παρουσιάζεται και στα δύο άκρα.
Το δευτεροπαθές λεμφοίδημα οφείλεται σε γνωστά αίτια που εμφανίζονται στο ένα άκρο μετά το 35ο έτος της ηλικίας ενώ προσβάλλει άνδρες και γυναίκες το ίδιο. Τα αίτια που το προκαλούν είναι το τραύμα, η νεοπλασία, η φλεγμονή, τα παράσιτα καθώς και η φλεβική ανεπάρκεια.
Οι παράγοντες που επιβαρύνουν τα λεμφοιδήματα και την πρόγνωση τους είναι:
1. Τα τραύματα που προκαλούν παράγοντα πρόκλησης ενός λανθάνοντος πρωτοπαθούς λεμφοιδήματος
2. Η μυκητίαση που ευνοεί την είσοδο μικροβίων και την πρόκληση ερυσίπελας.
3. Ορμονικοί παράγοντες όπως η αύξηση της προγεστερόνης κατά το δεύτερο ήμισυ του γυναικείου κύκλου και τα αντισυλληπτικά χάπια.
4. Η θερμοκρασία που προκαλεί διάταση των λεμφαγγείων με στάση και επιδείνωση του λεμφοιδήματος.
5. Σημαντικό ρόλο παίζουν επίσης το επάγγελμα (όρθια ή καθιστική θέση), τα ρούχα και παπούτσια που φοράμε να μην είναι στενά καθώς και η παχυσαρκία.
Οι επιπλοκές που μπορεί να προκαλέσει το λεμφοίδημα είναι το ερυσίπελας(φλεγμονή του δέρματος και του υποδορίου ιστού) που προκαλείται συνήθως από στρεπτόκοκκο με παρουσία ρίγους, υψηλού πυρετού, εφίδρωση, ερυθρότητα του δέρματος και οίδημα του άκρου. Τα λεμφικά συρίγγια(αυτόματα ή μετατραυματικά) που χρήζουν αντιβίωσης και περίδεσης του άκρου, η λεμφοστατική θηλωμάτωση και υπερκεράτωση που παρουσιάζει δερματικές επιπλοκές στα δάχτυλα και την ραχιαία επιφάνεια του άκρου πόδα. Τέλος έχουμε το σύνδρομο Stewart-Treves όπου εμφανίζεται σε χρόνια παραμελημένα λεμφοιδήματα και προκαλεί υψηλής κακοήθειας αγγειοσάρκωμα.
Θρομβοφιλία
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άλλες Αγγειακές Παθήσεις
Με τον όρο θρομβοφιλία εννοούμε ένα σύνολο από συγγενείς ή επίκτητες παθήσεις που αυξάνουν την πιθανότητα ενός ατόμου να αναπτύξει θρόμβωση στις φλέβες ή τις αρτηρίες.Το ανθρώπινο σώμα είναι εξοπλισμένο με έναν πολύπλοκο και καλά ισορροπημένο μηχανισμό πήξης του αίματος, στον οποίο συμμετέχουν τα αιμοπετάλια(κύτταρα κατάλληλα διαμορφωμένα για την πήξη του αίματος) μαζί με διάφορες πρωτείνες, ώστε να αποφεύγεται η υπερβολική αιμορραγία καθώς και η υπερβολική πήξη του.
Η πήξη του αίματος με την δημιουργία θρόμβου είναι ωφέλιμη μετά από τραυματισμούς σε αιμοφόρα αγγεία, συνέπεια καταγμάτων οστών, μείζονα τραύματα ή χειρουργικές επεμβάσεις. Σε διαφορετική περίπτωση θα εμφανιζόταν μη ελεγχόμενη αιμορραγία απειλητική για την ζωή του ασθενούς. Στην περίπτωση τραυματισμού ενός αγγείου δημιουργείται τοπικά θρόμβος στο σημείο της βλάβης, ώστε να εμποδίζει την έξοδο του αίματος από το αγγείο. Αυτό βοηθάει στον καλύτερο έλεγχο και περιορισμό της αιμορραγίας, μέχρι την οριστική επιδιόρθωση της. Στην περίπτωση θρομβοφιλίας, ο φυσιολογικός μηχανισμός της πήξης δημιουργεί προδιάθεση για θρομβώσεις (υπερπηκτική κατάσταση).
Η θρομβοφιλία μπορεί να είναι συγγενής(κληρονομική), επίκτητη(μη κληρονομική) ή και τα δύο. Η συγγενής θρομβοφιλία οφείλεται σε ανωμαλίες των γονιδίων(μεταλλάξεις) που είναι υπεύθυνα για τις πρωτείνες του μηχανισμού πήξης του αίματος. Η επίκτητη θρομβοφιλία οφείλεται σε αυξημένα επίπεδα ορισμένων παραγόντων πήξης ή πρωτεινών που ονομάζονται αντισώματα, τα οποία μπορούν επίσης να προκαλέσουν θρόμβωση. Η πιο συχνή συγγενής θρομβοφιλία είναι ο παράγοντας V Leiden (αυξάνει τον κίνδυνο φλεβικών θρομβώσεων), οι μεταλλάξεις του γονιδίου της προθρομβίνης, όπως επίσης και των λιγότερων συχνών της πρωτείνης C, πρωτείνης S, ή της αντιθρομβίνης.
Τα άτομα με συγγενή θρομβοφιλία ονομάζονται "φορείς" αυτής της γενετικής μετάλλαξης. Οι πιο κοινές επίκτητες θρομβοφιλίες ανακαλύπτονται κατά την διάρκεια μιας χειρουργικής επέμβασης, τραύματος ή παθολογικών καταστάσεων όπως η συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια και ορισμένες παθήσεις που αφορούν το αναπνευστικό. Ονομάζονται αντιφωσφολιπιδικά αντισώματα. Αυτά παρουσιάζουν μια σειρά από ξεχωριστά αντισώματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν ένα σύνολο από διαφορετικά αντισώματα, τα οποία είτε ομαδικά είτε μεμονωμένα οδηγούν σε θρομβωτικά γεγονότα. Μερικές θρομβοφιλικές καταστάσεις μπορούν να έχουν γενετικό καθώς και επίκτητο υπόβαθρο. Υπολογίζεται ότι περίπου το 10% του πληθυσμού της γης έχει μία υποκείμενη θρομβοφιλία, με πιο συχνή την μετάλλαξη του παράγοντα V Leiden και τις μεταλλάξεις του γονιδίου της προθρομβίνης.
Τόσο οι συγγενείς όσο και οι επίκτητες θρομβοφιλίες τείνουν να μετακινήσουν τον μηχανισμό της αιμόστασης προς την πήξη (θρόμβωση), με συνέπεια μεγαλύτερο κίνδυνο εν τω βάθει φλεβικών θρομβώσεων ή πνευμονικής εμβολής. Το γεγονός ότι ένα άτομο έχει θρομβοφιλία δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα παρουσιάσει κάποια στιγμή θρόμβωση. Ευτυχώς, δεν εμφανίζουν όλοι οι άνθρωποι με θρομβοφιλία, θρόμβωση κατά την διάρκεια της ζωής τους, όπως από την άλλη πλευρά δυστυχώς, πολλοί ασθενείς παρουσιάζουν θρομβωτικά επεισόδια πχ. εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και δεν αποδεικνύεται κάποιας μορφής θρομβοφιλία.
Φαινόμενο Raynaud
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άλλες Αγγειακές Παθήσεις
Aφορά το 70% όλων των περιπτώσεων ισχαιμίας των άνω άκρων. Οφείλεται σε συσπάσεις των αγγείων αγνώστου αιτιολογίας με πρόκληση ισχαιμικών επεισοδίων. Διακρίνεται στο πρωτοπαθές αγνώστου αιτιολογίας και στο δευτεροπαθές που εκδηλώνεται ως συνέπεια άλλης υποκείμενης νόσου.
Με τον ορισμό πρωτοπαθές φαινόμενο Raynaud ονομάζεται η παροξυσμική τριφασική εναλλαγή(ωχρότητα-κυάνωση-ερυθρότητα) ως αποτέλεσμα μιας αναστρέψιμης αγγειακής ανεπάρκειας των άκρων που προκαλείται από το ψύχος ή την συναισθηματική φόρτιση. Ορισμένες κατηγορίες επαγγελμάτων όπως χειριστές κομπρεσέρ και αυτών που εργάζονται σε εξωτερικούς χώρους εμφανίζουν μεγαλύτερη συχνότητα εμφάνισης.
Η ωχρότητα οφείλεται σε παροδική απόφραξη των δαχτυλικών αρτηριών και αρτηριολίων με συνοδό αίσθημα αιμωδίας ή παραισθησίας. Η κυάνωση που ακολουθεί οφείλεται σε αντανακλαστική διάταση των τριχοειδών καθώς και των φλεβολίων και δίοδο αίματος χαμηλής περιεκτικότητας σε οξυγόνο. Η ερυθρότητα οφείλεται σε αντιδραστική υπεραιμία που προκαλεί η συσσώρευση διαφόρων μεταβολιτών. Έχουμε επαναθέρμανση του άκρου συνοδευόμενη από πόνο και αίσθημα ψύχους με επιδείνωση κατά την έμμηνο ρύση ή την εμμηνόπαυση.
Το πρωτοπαθές φαινόμενο Raynaud προσβάλλει νεαρές γυναίκες με παροξυσμική εμφάνιση, αλλοίωση του δέρματος και συμμετρική προσβολή του δέρματος εκτός αντιχείρων. Δεν αλλοιώνει τις σφύξεις, δεν προκαλεί γάγγραινα ενώ η αγγειογραφία και η πληθυσμογραφία μετά την χορήγηση αγγειοδιασταλτικών είναι φυσιολογικές.
Το δευτεροπαθές φαινόμενο Raynaud προσβάλλει και τα δύο φύλα, συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας. Οι παράγοντες που το επιδεινώνουν είναι το κάπνισμα, ο διαβήτης, η υπέρταση.
Τα αίτια οργανικής βλάβης των περιφερικών αρτηριών στα άνω άκρα μπορεί να οφείλονται σε αποφρακτική αρτηριοπάθεια(αρτηριοσκλήρυνση, νόσο του Βurger, εμβολή, θρόμβωση, αγγειίτιδες), τραυματισμούς(χειριστές μηχανημάτων όπως κομπρεσέρ), αυτοάνοσα νοσήματα(παθήσεις του κολλαγόνου), αιματολογικές διαταραχές(πολυκυτταραιμία, κρυοσφαιριναιμία), τοξικές ουσίες(εργοταμίνη) καθώς και διάφορες άλλες όπως υποθυρεοειδισμός, ασταθής στηθάγχη. Παρατηρείται ασυμμετρία ή απουσία σφύξεων, τροφικές αλλοιώσεις με παθολογική εικόνα στην αγγειογραφία καθώς και την πληθυσμογραφία.
Η διάγνωση γίνεται με την βοήθεια του ιστορικού, την κλινική εξέταση του ασθενούς όπως για παράδειγμα την επισκόπηση(χρώμα, παρουσία τροφικών αλλοιώσεων), την ψηλάφηση των σφύξεων, την ακρόαση καθώς και την μέτρηση πιέσεων και στα δύο άκρα. Η δοκιμασία κοπώσεως, η δοκιμασία κατά Allen, εμβαπτίσεως σε κρύο νερό, πληθυσμογραφία και αγγειογραφία μπορεί να αποδειχθούν αρκετά χρήσιμες.
Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική όπως η αποφυγή κρύου, υγρασίας, η διακοπή του καπνίσματος, οι ανταγωνιστές ασβεστίου, προσταγλανδίνες ακόμα και πλασμαφαίρεση. Η χειρουργική θεραπεία μπορεί να είναι η συμπαθεκτομή, παρακαμπτήριες επεμβάσεις.
Αγγειίτιδες
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άλλες Αγγειακές Παθήσεις
Με τον όρο αγγειίτιδες εννοούμε μια ετερογενή ομάδα παθήσεων που προκαλούν φλεγμονή του τοιχώματος των αγγείων δηλαδή των αρτηρίων, των φλεβών και τα τριχοειδή. Οι αγγειίτιδες μπορούν να επηρεάσουν αγγεία κάθε μεγέθους και να οδηγήσουν σε στένωση ή απόφραξη τους, αδυναμία του τοίχωματος τους με σχηματισμό ανευρύσματος ή και αιμορραγία. Όταν παρουσιάζεται στένωση ή απόφραξη του αγγείου, το όργανο που αιματώνεται από το συγκεκριμένο αγγείο υποφέρει από ισχαιμία(έλλειψη οξυγόνου), η οποία μπορεί να προκαλέσει βλάβη της λειτουργίας του οργάνου ή ακόμα και θάνατο του ασθενούς εάν εμπλέκεται ένα κρίσιμο όργανο.
Υπάρχουν πολλών τύπων αγγειίτιδες. Αποτελούν ένα σύνολο από σπάνιες και πολύπλοκες νόσους. Ταξινομούνται ως πρωτοπαθείς όταν δεν υπάρχει γνωστή αιτία και δευτεροπαθείς όταν μπορεί να αναγνωρισθεί αιτία. Παραδείγματα δευτεροπαθών αγγειίτιδων είναι αυτά που προκαλούνται από λοιμώξεις, τοξικότητα από φάρμακα, κακοήθειες ή άλλες παθήσεις όπως ερυθηματώδης λύκος ή ρευματοειδής αρθρίτιδα. Αντίστοιχα παραδείγματα πρωτοπαθών αγγειίτιδων είναι η κοκκιωμάτωση του Wegener, το σύνδρομο του Churg- Strauss, η οζώδης πολυαρτηρίτιδα, η αρτηρίτιδα του Takayasu και η κροταφική αρτηρίτιδα.
Νόσος του Bueger
- Λεπτομέρειες
- Κατηγορία: Άλλες Αγγειακές Παθήσεις
Είναι μια φλεγμονώδης αγγειίτιδα που προσβάλλει νεαρούς καπνιστές με ευαίσθητη ψυχοσύνθεση. Εμφανίζει παροξυσμικό χαρακτήρα. Η αιτία που την προκαλεί είναι άγνωστη, ενώ έχουν ενοχοποιηθεί εκτός του ανοσοποιητικού συστήματος, διάφοροι παράγοντες όπως ο ιός της ηπατίτιδας Β και οι ρικέτσιες. Παρατηρείται αύξηση των κυκλοφορούντων ανοσοσυμπλεγμάτων IgGκαι ΙgM, του παράγοντα C4 του συμπληρώματος, της αντιελαστίνης καθώς και αντισωμάτων ενάντια στον οργανισμό. Προσβάλλονται συνήθως μικρού και μέσου μεγέθους αρτηρίες στην περιφέρεια ενώ η αορτή και οι λαγόνιες αρτηρίες πιο σπάνια. Τα άνω άκρα προσβάλλονται συχνά
Αρχικά η αρτηρία είναι διατεταμένη και αποφραγμένη, λόγω της παρουσίας θρόμβου στο εσωτερικό της. Το τοίχωμα της είναι οιδηματώδες και διηθημένο από φλεγμονώδη κύτταρα. Αργότερα η αρτηρία συσπάται και εμφανίζεται σκληρή σαν κορδόνι. Εμφανίζει επανασηραγγοποίηση του θρόμβου με πάχυνση του τοιχώματος της αρτηρίας. Παρόμοια εικόνα παρουσιάζει και η επικείμενη φλέβα.
Η κλινική εικόνα παρουσιάζει ψυχρότητα, παραισθησία, διαλείπουσα χωλότητα, άλγος αναπαύσεως, δερματικές αλλοιώσεις στον άκρο πόδα ή και την γαστροκνημία. Μπορεί να παρουσιασθεί εξέλκωση και γάγγραινα με συνοδό φλεγμονή και έντονο πόνο. Υποτροπιάζουσα επιπολής θρομβοφλεβίτιδα παρουσιάζεται τόσο στα άνω όσο και τα κάτω άκρα.
Η διάγννωση τίθεται από το ιστορικό του ασθενούς, την ηλικία, το φύλο, την περιφερική εντόπιση της νόσου, την ύπαρξη μεταναστευτικής θρομφοφλεβίτιδας. Η μέτρηση του δείκτη πίεσης στα κάτω άκρα, η δαχτυλική πληθυσμογραφία καθώς και η αρτηριογραφία βοηθούν στο να τεθεί διάγνωση.
Η θεραπεία αποτελείται από την διακοπή του καπνίσματος, την χρήση αγγειοδιασταλτικών φαρμάκων (χορήγηση προσταγλανδινών) και την χορήγηση υπερβαρικού οξυγόνου. Η χειρουργική θεραπεία βοηθάει στον χειρουργικό καθαρισμό μαζί με την χορήγηση αντιβιοτικών, την οσφυική συμπαθεκτομή όταν υπάρχουν τροφικές αλλοιώσεις, την δημιουργία παρακάμψεων(bypass).
Περισσότερα Άρθρα...
Αγγειακές Παθήσεις
Ακολουθήστε μας...
